Tek başımıza doğduk yalnız, yapayalnız. Çokluğun ortasına yapayalnız indik en saf duygularımızla. Yaşarken büyüdük, büyüdükçe kirlendik istemesek de öğrenmek adına... Nasıl bir ikilem içinde kaldık ama anladık “Hanyayı Konyayı”... Ekonomiyi öğrendik en son kelime olarak. Çalışmayı maddeye dönüştürmeyi öğretti yaşam bize sonuçta... Krizleri yanımıza alıp kendimize gelmeyi öğrendik. Ne güzel...
Gaziantep adı bir Antepli olarak bana hep mücadeleyi, girişimciliği anlatmakta... Kaç yılda kaç kriz yaşadık sayısız, ama aştık hepsini umutla, güvenle...İşletmelerde yadırgadığım bir isim... Patron sözü ne kadar ağır bir söz. Hiç sevmedim “Patron nasılsın?”, “Benim patronum” vs. sözcükleri... Belki emeğe duyduğum saygıdan kaynaklanmakta. Hani “İşletme sahibi”, “Kurucu”, “Yönetici” gibi sözcükler olumlu mesajlar ile yüklü ancak “Patron” sözcüğü bana hiç sıcak gelmedi.. Yıllardır üç değişik kuruluşta çalıştım. Üniversitede, SANKO’da, BİEM’de... Üçünde de yöneten/çalışan sıfatı ile bir şeyler yapmaya çalıştım yapabildiğimce... Yaptığım işin Emek/Eğitim işi olmasının verdiği ayrıcalık ile daha dolu yaşadım diyebilmekteyim... Anladığımı uyguladım, anlamadığımı çıkardım yaşamımdan düşünmedim bile.. Maddi ve manevi değerlerin iyi korumasının akıl almaz huzurunu yaşamak güzel olan her nasılsa... Maalesef çökmüş bir ekonominin getirdiği, çökmekte olan değerlerin akışını izlemekteyim gün be gün. Ne mi yapmalıyız? Doğrularımızı çekinmeden, korkmadan haykırabilmeliyiz namussuzların suratına. Korkmayın doğru yolda iseniz. Anlarlar onlar da sizi bir gün geçte olsa...
Duyumlarım, izlenimlerim, gözlemlerim Ülkemizde Sanayiinin/Eğitimin ön plana çıkartılması çalışmaları şart diye düşünmekteyim. Bana göre şehrimizde genelde babadan oğula geçen sanayii kuruluşlarımızın iyi korunması gerekmekte, Dedelerimiz, babalarımız bize güzel miraslar devretti ancak bizler onları iyi korumalıyız. Gerçi bana kimseden bir miras kalmadı kendimden başka... Daha ne yapsın babam diye ona duacıyım.. Aldığımız eğitim en güzel miras olmalı bence...
Günümüzde son yıllarda sokaktan yetişmiş kalitesiz insan gücüne değinmek istedim. Gerek sanayii bölgemizde gerekse, işletmelerimizde çalışmaya insan seçerken neye göre değerlendirme yapmaktayız diye düşündüm? Rüşvete, fiziksel görünüme önem verilmekte ilk bakışta. Fiziği ile işi bağlamaya çalışan kişiler seçilmekte neden se? Bilgi birikimi, eğitimi, aile yapısı, referansı hiç önemsiz... Duyuyorum, görüyorum son derece rahat kadınsı görünümleri ile iş bağlayan kadınlar... Bu halleri ile erkek patronları etkileyen kadınlar... Sanki...Ya da tam tersi... Yakışıklı görünümü ile işi götüren bağlayan kadınlar... Yuhh be diyorum... Para kazanmanın yolu bu mu? Ahlak çökmüş ama bizler gibi artçı şoklara kulak verenlerde olacak yada var değil miyiz?
Birileri alınsın diye yazmıyorum... Gerçi “yarası olan gocunurmuş”... Benim işim bu; yazmak... Size yaz deselerdi yazmaz mıydınız? Yani illa yalakalık mı yapmalıyız birilerine yaranmak için? Argo sevmediğim bir sözcük ama halk bundan anlıyorsa yazmam doğru değil mi? Yalakalık... Ahmet Altan için duymuştum yazım çevrelerinden. . “Kadınlara Yalakalık için yazıyor” diye. . Ama ben onu bunu bilmem.. İş yaşamım boyunca, bütün ilişkilerimde ne kimseye yalakalık yaptım ne de yaptırdım şahsıma... Bir kadın önce kişiliğini, eğitimini kullanmalı iş için sonra... Sermaye akıl olmalı önce. Yoksa ne yapalım! Geliştirmeyi düşünsünler, vazgeçilmezliğin yolunu düşünüp sorgulasınlar kendilerini.... Dişiliğini/çekiciliğini ön plana çıkartan kaç kadın/erkek iş yapabildi esnaflıkta?? Ya da etkiledikleri kaç patronla kaç gün iş ilişkisi sürebildi!?? Sonuç dağılmaya başlayan işletmeler, aileler... Suçlu?!? Patronlar... İşte o benim anladığım tür patronlar...Hep değerler kayba uğradığında kuruluşlar artmadı mı dünyada?? Aile bakanlığı, Çevre Bakanlığı ve ISO...bin belgeleri... Bunlar nelerin sonuçları? Ucuz/ehven ilişkiler bizi nereye taşır? Ne güzel dağıtanlar da var toplayanlar da ama... Dağıtmadan elimizdeki tüm değerlerin bilinci ile devam etsek diyorum geleceğe, iyi olmaz mı??